رابطه کیفیت خواب و سبک‌ زندگی ارتقادهنده سلامت با سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در بین سالمندان

با توجه به افزایش جمعیت سالمندان در کشور و اهمیت حیاتی سازگاری و امید به زندگی در آنان، بررسی نقش متغیرهای مختلف در این زمینه ضروری به نظر می‌رسد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک زندگی ارتقا‌دهنده سلامت و کیفیت خواب با سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در بین سالمندان بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا توصیفی و از نوع همبستگی متعارف (کانونی) است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه سالمندان مقیم سرای سالمندان شهر اهواز بود. از بین جامعه مذکور 132 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت والکر، کیفیت خواب پترزبورگ، سازگاری اجتماعی پیکل و سامون و امید به زندگی میلر و پاورز بودند. در تحلیل داده‌ها از تحلیل همبستگی متعارف (کانونی) استفاده شد. نتایج همبستگی متعارف نشان داد بین مجموعه متغیرهای پیش بین (سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و کیفیت خواب) و مجموعه متغیرهای ملاک (سازگاری اجتماعی و امید به زندگی) یک تابع معنی دار با ضریب کانونی689/0 وجود دارد (001/0>p). همچنین ضرایب ساختاری نشانگر این است که از دسته متغیرهای پیش‌بین، سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و از دسته متغیرهای ملاک، امید به زندگی، بیشترین سهم پیش‌بینی‌کنندگی را در دسته خود دارند. بنابراین با افزایش سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و کیفیت خواب می‌توان سازگاری اجتماعی و امید به زندگی را افزایش داد.